„Gęstość zaludnienia” i „Światy możliwe” – dyptyk o katastofie
- znajdą się w programie tegorocznego Kontrapunktu
Obydwa spektakle, wyreżyserowane przez Krzysztofa Popiołka i zrealizowane wspólnie z zespołem Teatru Kana są swoistym, budowanym różnymi językami, lecz dopełniającym się w spójną całość dialogiem z teraźniejszością i przyszłością.
Pierwszy, za pomocą wielogłosowej, scenicznej opowieści o czarnobylskiej katastrofie z 26 kwietnia 1986 roku próbuje powołać rytuał mierzenia się z osobistymi lękami i przeczuciami (i „zaklinania” ich, żeby się nie spełniły…), drugi – zrealizowany już po doświadczeniu katastrofy 24 lutego 2022 roku – w przewrotny i ironiczny sposób poszukuje nowego języka i nowej nadziei.
Pierwszy, będąc dokumentalnym zapisem emocji, podejmuje pełną determinacji i czułości rozmowę z tym co trudne, niewygodne, dojmujące, od czego chcielibyśmy uciec, i czego chcielibyśmy nie wiedzieć. Drugi za pomocą pastiszu, gry konwencjami, dialogu z pop-kulturą i czarnego humoru zadaje pytania o sposób istnienia w świecie, w którym nie istnieje już nic pewnego, który rozpada się na naszych oczach, i z którego nie można uciec.
Obydwa tworzone zespołowo, podbudowane osobistym doświadczeniem aktorów i różnorodnością podejmowanych przez nich scenicznych działań, są awersem i rewersem tej samej opowieści – próbą zadania pytań o możliwość ocalenia, stworzenia wspólnotowej przestrzeni, w której to co w nas kruche i prywatne, spotyka się z tym co uniwersalnie ludzkie. Są ćwiczeniem z utraty i wołaniem o jutro. I o każde kolejne dziś.
„Gęstość zaludnienia” i „Światy możliwe” – dyptyk o katastofie
- znajdą się w programie tegorocznego Kontrapunktu
Obydwa spektakle, wyreżyserowane przez Krzysztofa Popiołka i zrealizowane wspólnie z zespołem Teatru Kana są swoistym, budowanym różnymi językami, lecz dopełniającym się w spójną całość dialogiem z teraźniejszością i przyszłością.
Pierwszy, za pomocą wielogłosowej, scenicznej opowieści o czarnobylskiej katastrofie z 26 kwietnia 1986 roku próbuje powołać rytuał mierzenia się z osobistymi lękami i przeczuciami (i „zaklinania” ich, żeby się nie spełniły…), drugi – zrealizowany już po doświadczeniu katastrofy 24 lutego 2022 roku – w przewrotny i ironiczny sposób poszukuje nowego języka i nowej nadziei.
Pierwszy, będąc dokumentalnym zapisem emocji, podejmuje pełną determinacji i czułości rozmowę z tym co trudne, niewygodne, dojmujące, od czego chcielibyśmy uciec, i czego chcielibyśmy nie wiedzieć. Drugi za pomocą pastiszu, gry konwencjami, dialogu z pop-kulturą i czarnego humoru zadaje pytania o sposób istnienia w świecie, w którym nie istnieje już nic pewnego, który rozpada się na naszych oczach, i z którego nie można uciec.
Obydwa tworzone zespołowo, podbudowane osobistym doświadczeniem aktorów i różnorodnością podejmowanych przez nich scenicznych działań, są awersem i rewersem tej samej opowieści – próbą zadania pytań o możliwość ocalenia, stworzenia wspólnotowej przestrzeni, w której to co w nas kruche i prywatne, spotyka się z tym co uniwersalnie ludzkie. Są ćwiczeniem z utraty i wołaniem o jutro. I o każde kolejne dziś.