Inny, być blisko - OKNO 2019

Inny, być blisko - OKNO 2019

warsztaty - prowadzenie: Ala Goldblum Elczewska

Kim jest Inny? Jak być blisko? Jak rozumieć odrębność? Jak nie stawiać murów, zachowując jednocześnie poczucie bezpieczeństwa? To tylko kilka pierwszych pytań zadawanych na warsztacie. Nie na wszystkie uda nam się odpowiedzieć. Będziemy próbowali zrozumieć, co się dzieje w nas i wokół nas, jakie są przyczyny i konsekwencje procesów, które zachodzą, jak szukać rozwiązań, które nie będą prowadziły do eskalacji napięć. (...) Często obcy jest tym, który kwestionuje − tak, jakby samo jego zjawienie się naruszało spokój panowania tego, co swoje, zakłócało porządek zadomowienia, rzucało wyzwanie błogiemu stanowi, w którym wszyscy mogą czuć się u siebie, a wszystkie rzeczy zdają się spoczywać na swoim miejscu.

Ala Goldblum Elczewska jest pedagogiem dziecięcym, psychologiem traumatologiem; zatrudniona w Duńskim Instytucie Przeciwko Torturom Dignity. Pracuje w grupie inderdyscyplinarnej Rodzinnej Rehabilitacji. Prowadzi prywatną praktykę Courage to Change. Wykład dotyczył będzie niełatwego, acz bardzo ważnego tematu stresu pourazowego: PTSD, czyli reakcji, która następuje u ludzi po zetknięciu się z traumą życia − śmierci. Słuchacze zostaną przeprowadzeni przez tematykę symptomów, relacji z innymi, strategii powrotu do „normalności". Wykład będzie nie tylko teorią, ale także bogatym zestawem przykładów z praktyki, szczególnie w kontekście uchodźców, z którymi Prowadząca pracuje.

 

OKNO ZBLIŻENIA: GŁOSY KANY
RYSUNEK Z PAMIĘCI - WERONIKA FIBICH

Zazwyczaj, kiedy rozmawiam o wspomnieniach/historiach moich bohaterów, ludzie posługują się rysunkiem, tworzą mapy pamięciowe: rysując pierwszy obiekt, dodają kolejne, konstruują własne topografie pamięci. Wywołując proces przypominania, zapominania, pozwalania sobie na zapominanie – dostaję szkice, nieciągłe kreski,powidoki odczytywane z różnych „nośników”: z emocji, tekstów, ze zdjęć, śladów czasu odciśniętych na przedmiotach. Poskładanie tego, co udało się pozbierać, we własny szkic jest pierwszym krokiem do zbudowania nowej narracji.

Weronika Fibich od kilkunastu już lat tworzy autorskie spektakle, akcje, instalacje,filmy, przeprowadza działania performatywne i interwencje artystyczne. Jej praca często sytuuje się na pograniczu prywatnego i publicznego, budowana jest w ścisłej relacji z wybranymi społecznościami. Pracowała ze stoczniowcami, pracownikami portu, mieszkańcami schroniska dla bezdomnych, społecznością szczecińskiego Niebuszewa, łódzkich Bałut, Gryfina, Stolca, kaszubskich wiosek, z pewną lubelską rodziną, z uchodźcami z Czeczenii, osobami z niepełnosprawnością, seniorami, aktorami i technikami teatralnymi. Każde takie spotkanie jest dla niej rozpoznawaniem: miejsca, czasu, ludzi, pamięci. Spotykaniem przeszłości. Odszukiwaniem detalu. Wsłuchiwaniem się w hałas i w ciszę. Selekcją szumów. Misternym odtwarzaniem tkanki. Destylowaniem obrazów. Rozczytywaniem nieoczywistych śladów. Każde złożyło się na autorską ścieżkę twórczyni, która wymyka się klasyfikacjom i zawsze próbuje konfrontować siebie i widzów z tym, co niedopowiedziane.

Rysunek z pamięci jest jej – rozpisanym na lata – spotkaniem z najtrudniejszymi tematami i najtrudniejszym milczeniem. Z pamięcią ludzi dotkniętych historią. Jest też pierwszym z cyklu „Głosów Kany” poświęconych ścieżce Weroniki Fibich.
 

10 marca, godzina 14.00, warsztaty, Teatr Kana (liczba miejsc ograniczona, obowiązują wcześniejsze zapisy: kasia@kana.art.pl)