Atsushi Takenouchi i Hiroko Komiya
Spektakl tańca butoh
Kształt starego drzewa.
Ten kształt to skupisko nagromadzonych dni.
Nawet jeśli drzewo umrze, jego kształt i szkielet pozostają bez zmian.
Taniec jest jego formą. Chcę być takim drzewem, które trwa w modlitwie między niebem a ziemią.
Wciąż ścigam magiczny czas, który przemienia codzienność w życie tańca.
Atsushi Takenouchi to japoński tancerz i choreograf. Swój oryginalny styl tańca: jinen butoh (którego nazwa pochodzi od japońskich pól Jinen) artysta odkrył, podróżując w latach 1996−99, odwiedzając japońskie wioski, szczątki zapomnianych buddyjskich świątyń i sanktuariów. W efekcie tych poszukiwań powstawały kolejne spektakle: obecnie kolejny rok z rzędu realizuje ideę „tańca z miejscami“: odwiedził kilkanaście krajów, prowadząc warsztaty, realizując przedstawienia i duże międzynarodowe, plenerowe projekty artystyczne. Prowadzi własną szkołę tańca butoh w Pontederze (Włochy).
Hiroko Komiya tworzy muzykę eksperymentalną, używając dźwięków wziętych z natury. Posługuje się m.in. kolekcją obiektów o magicznym brzmieniu, wśród których znajdziemy muszle, dzwonki, kołatki, grzechotki, cynowe naczynia, specjalnie dobrane tradycyjne instrumenty. Używa też z powodzeniem swojego własnego, organicznego głosu. W ten sposób buduje nieharmoniczne improwizacje muzyczne, sięgające archetypów kultury wschodu, stanowiące niezwykły akompaniament do spektakli, improwizacji i warsztatów.
W moim myśleniu o butoh najważniejsze jest "jinen". To oznacza nie tylko Naturę, bardziej: taniec ze wszystkim. Wielu tancerzy myśli o sobie „tańczę”, albo „ja tańczę”. W butoh jest inna perspektywa: to „ja jestem tańczony”. Przez wiatr, ciemność, przez różne życiowe sytuacje. Jeśli jestem w tańcu zwierzęciem, to szukam tego w sobie: pytam jaki to rodzaj ruchu? Wydarza się coś w rodzaju transformacji. "Jinen butoh" polega na tym, że spotykam bardzo wiele różnych życiowych sytuacji i tańczę z nimi. Tańczę ze wszystkim. Także z ciemnością, słabością. Taniec butoh jest jak burzenie ściany, muru. To jest prawdziwe odczuwanie siebie. (Atsushi Takenouchi w: „Głosy czasu. Teatr Kana 25 lat”)
Butoh to forma japońskiego teatru tańca stworzona na przełomie lat 50. i 60. XX wieku przez Tatsumiego Hijikatę i Kazuo Ohno. W tamtym czasie był to szokujący i radykalny ruch artystyczny budowany w opozycji do skodyfikowanych sztuk scenicznych – gwałtowny, nieprzewidywalny, emocjonalny, przełamujący tabu estetyczne i obyczajowe. Obecnie jest rozwijane i naznaczane indywidualnym osobistym stylem przez wielu różnych artystów na całym świecie. Atrakcyjność butoh polega przede wszystkim na jego nieokreśloności – z samego założenia jest ono sztuką niedefiniowalną, związaną bezpośrednio z osobowością i doświadczeniami tancerza. Podstawowym wyznacznikiem butoh jest odwaga szczerości wobec sygnałów płynących z umysłu-ciała. Butoh jest swoistą „archeologią ciała”, próbą sięgnięcia do własnej, odczytywanej w ruchu wyobraźni. Jest prowokacyjnym przekroczeniem, ciągle odnawianą, budowaną gdzieś poza świadomością i opartą na impulsach improwizacją, a zarazem niezwykle precyzyjną, skupiającą energię, strukturą ruchu. Butoh jest tańcem zasłuchanym w wewnętrzne impulsy, w zniekształceniu i dezintegracji odnajdującym rodzaj trudnej harmonii.
Książka "Atsushi Takenouchi Jinen Butoh" wydana w listopadzie przez Fundację Pompka we współpracy z Narodowym Instytutem Muzyki i Tańca w ramach Programu Wydawniczego 2021 w wersji papierowej jest wyprzedana ale dla wszystkich zainteresowanych mamy dobrą wiadomość, jest już dostępna wersja elektroniczna: TUTAJ
zdjęcie: Jordi Lagoutte
Atsushi Takenouchi i Hiroko Komiya
Spektakl tańca butoh
Kształt starego drzewa.
Ten kształt to skupisko nagromadzonych dni.
Nawet jeśli drzewo umrze, jego kształt i szkielet pozostają bez zmian.
Taniec jest jego formą. Chcę być takim drzewem, które trwa w modlitwie między niebem a ziemią.
Wciąż ścigam magiczny czas, który przemienia codzienność w życie tańca.
Atsushi Takenouchi to japoński tancerz i choreograf. Swój oryginalny styl tańca: jinen butoh (którego nazwa pochodzi od japońskich pól Jinen) artysta odkrył, podróżując w latach 1996−99, odwiedzając japońskie wioski, szczątki zapomnianych buddyjskich świątyń i sanktuariów. W efekcie tych poszukiwań powstawały kolejne spektakle: obecnie kolejny rok z rzędu realizuje ideę „tańca z miejscami“: odwiedził kilkanaście krajów, prowadząc warsztaty, realizując przedstawienia i duże międzynarodowe, plenerowe projekty artystyczne. Prowadzi własną szkołę tańca butoh w Pontederze (Włochy).
Hiroko Komiya tworzy muzykę eksperymentalną, używając dźwięków wziętych z natury. Posługuje się m.in. kolekcją obiektów o magicznym brzmieniu, wśród których znajdziemy muszle, dzwonki, kołatki, grzechotki, cynowe naczynia, specjalnie dobrane tradycyjne instrumenty. Używa też z powodzeniem swojego własnego, organicznego głosu. W ten sposób buduje nieharmoniczne improwizacje muzyczne, sięgające archetypów kultury wschodu, stanowiące niezwykły akompaniament do spektakli, improwizacji i warsztatów.
W moim myśleniu o butoh najważniejsze jest "jinen". To oznacza nie tylko Naturę, bardziej: taniec ze wszystkim. Wielu tancerzy myśli o sobie „tańczę”, albo „ja tańczę”. W butoh jest inna perspektywa: to „ja jestem tańczony”. Przez wiatr, ciemność, przez różne życiowe sytuacje. Jeśli jestem w tańcu zwierzęciem, to szukam tego w sobie: pytam jaki to rodzaj ruchu? Wydarza się coś w rodzaju transformacji. "Jinen butoh" polega na tym, że spotykam bardzo wiele różnych życiowych sytuacji i tańczę z nimi. Tańczę ze wszystkim. Także z ciemnością, słabością. Taniec butoh jest jak burzenie ściany, muru. To jest prawdziwe odczuwanie siebie. (Atsushi Takenouchi w: „Głosy czasu. Teatr Kana 25 lat”)
Butoh to forma japońskiego teatru tańca stworzona na przełomie lat 50. i 60. XX wieku przez Tatsumiego Hijikatę i Kazuo Ohno. W tamtym czasie był to szokujący i radykalny ruch artystyczny budowany w opozycji do skodyfikowanych sztuk scenicznych – gwałtowny, nieprzewidywalny, emocjonalny, przełamujący tabu estetyczne i obyczajowe. Obecnie jest rozwijane i naznaczane indywidualnym osobistym stylem przez wielu różnych artystów na całym świecie. Atrakcyjność butoh polega przede wszystkim na jego nieokreśloności – z samego założenia jest ono sztuką niedefiniowalną, związaną bezpośrednio z osobowością i doświadczeniami tancerza. Podstawowym wyznacznikiem butoh jest odwaga szczerości wobec sygnałów płynących z umysłu-ciała. Butoh jest swoistą „archeologią ciała”, próbą sięgnięcia do własnej, odczytywanej w ruchu wyobraźni. Jest prowokacyjnym przekroczeniem, ciągle odnawianą, budowaną gdzieś poza świadomością i opartą na impulsach improwizacją, a zarazem niezwykle precyzyjną, skupiającą energię, strukturą ruchu. Butoh jest tańcem zasłuchanym w wewnętrzne impulsy, w zniekształceniu i dezintegracji odnajdującym rodzaj trudnej harmonii.
Książka "Atsushi Takenouchi Jinen Butoh" wydana w listopadzie przez Fundację Pompka we współpracy z Narodowym Instytutem Muzyki i Tańca w ramach Programu Wydawniczego 2021 w wersji papierowej jest wyprzedana ale dla wszystkich zainteresowanych mamy dobrą wiadomość, jest już dostępna wersja elektroniczna: TUTAJ
zdjęcie: Jordi Lagoutte