SCENA ROBOCZA (Poznań)
koncepcja, reżyseria, choreografia i wykonanie: Michał Przybyła, Dominik Więcek
muzyka: Przemek Degórski
opieka dramaturgiczna: Anna Królica
produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA
czas trwania: 60 minut
data premiery: 5 września 2018
Podobno mężczyźni powinni pozostawać oddaleni od siebie fizycznie. Podobno chłopcom i facetom nie wypada trzymać się za ręce. Odradza się im delikatnego przytulania czy głaskania w miejscach publicznych. Zakazuje całowania przy powitaniu. Mężczyźni nie powinni okazywać emocji i pozostawać w bliskich, emocjonalnych i dotykowych kontaktach. Podobno demonstrowanie uczuć przez mężczyzn powinno być relegowane z przestrzeni publicznej i prywatnej. Podobno to nie przystoi. To niemęskie.
Wyobrażenie o spektaklu "Bromance" wynikło z zainteresowania dyskursem wokół nowej koncepcji braterstwa. Idei sformułowanej przez Jane Ward i opisywanej w "Not Gay. Sex between Straight White Man". Spektakl jest próbą zmierzenia się ze stereotypem „prawdziwego mężczyzny” w celu ukazania wielu wariantów męskości. Co za tym idzie: przekraczania granic stereotypu i ponownego definiowania tożsamości męskiej, widzianej w szerszym aspekcie i nie wykluczającej postaw odbiegających od wyuczonej normy. Szukamy odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób zostawić mężczyznom w przestrzeni publicznej nieformalne prawo do przejawów czułości czy sentymentalizmu, bez obawy o bycie posądzonym o śmieszność, czy bycie narażonym na słuchanie krytycznych uwag o niemęskim zachowaniu. W czasie procesu twórczego nad spektaklem artyści wrócili do własnych doświadczeń i wspomnień. Wypreparowali z pamięci, dyskursu, obserwacji materiał ruchowy związany z dotykiem, czułością, ale także przejawami emocjonalnej bliskości, obecnymi pomiędzy mężczyznami w koleżeńskich relacjach i poddali go osobliwości. Zderzali ze sobą różne sceny, które pozwoliły im na przeprowadzenie diagnozy nad męskimi sposobami kreowania bliskości emocjonalnej i intymności. Performerzy skupiają się na sytuacjach, w których w obawie przez wykluczeniem i przekroczeniem granic normatywności, mężczyźni wyrzekają się pewnych gestów i zachowań. Czy nienacechowany negatywnie bromance w naszym społeczeństwie jest możliwy?
Dominik Więcek − tancerz Polskiego Teatru Tańca w Poznaniu. Ukończył Wydział Teatru Tańca w Bytomiu – Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie. Był stypendystą Folkwang Universität der Ku?nste w Essen. Występował m.in. w spektaklach Jerzego Stuhra, Radosława Rychcika, tańczył w choreografiach Jensa van Daele, Giorgii Maddammy, Idana Cohena, Eryka Makohona, Sylwii Hefczyńskiej-Lewandowksiej i Jacka Łumińskiego. Jego autorskie solo „Złota rybka” nagrodzono podczas SoloDuo International Dance Festival w Budapeszcie oraz w Konkursie Choreograficznym "3…2...1... TANIEC!" 2016. Solo "Dominique" w choreografii Macieja Kuźmińskiego było wielokrotnie wyróżniane na krajowych oraz międzynarodowych festiwalach.
Michał Przybyła − tancerz Polskiego Teatru Tańca w Poznaniu, choreograf, dyplomowany instruktor tańca jazzowego. Studiuje w Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi na kierunku taniec, specjalność: tancerz-choreograf. Był solistą Częstochowskiego Teatru Tańca, tancerzem Teatru V6 w Łodzi, choreografem grupy Urban Movement w Łodzi. Jest absolwentem programu „Dance Journey” w Izraelu, był stażystą w Kibbutz Contemporary Dance Company w Izraelu oraz uczestnikiem 7. edycji i finalistą 8. edycji programu „You Can Dance”. Szkolił się u takich nauczycieli i choreografów, jak: Thierry Verger, Luciano Di Natale, Julia Spiesser, Lukas McFarlane, NappyTabs, Diana Matos, Matthew Tseng, Jonathan Huor, Katarzyna Kizior, Karolina Kroczak, Paweł Michno, Iwona Olszowska.
06.05.2019, godzina: 17.00 i 20:30, Teatr Kana, bilety: 20 zł
SCENA ROBOCZA (Poznań)
koncepcja, reżyseria, choreografia i wykonanie: Michał Przybyła, Dominik Więcek
muzyka: Przemek Degórski
opieka dramaturgiczna: Anna Królica
produkcja: Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA
czas trwania: 60 minut
data premiery: 5 września 2018
Podobno mężczyźni powinni pozostawać oddaleni od siebie fizycznie. Podobno chłopcom i facetom nie wypada trzymać się za ręce. Odradza się im delikatnego przytulania czy głaskania w miejscach publicznych. Zakazuje całowania przy powitaniu. Mężczyźni nie powinni okazywać emocji i pozostawać w bliskich, emocjonalnych i dotykowych kontaktach. Podobno demonstrowanie uczuć przez mężczyzn powinno być relegowane z przestrzeni publicznej i prywatnej. Podobno to nie przystoi. To niemęskie.
Wyobrażenie o spektaklu "Bromance" wynikło z zainteresowania dyskursem wokół nowej koncepcji braterstwa. Idei sformułowanej przez Jane Ward i opisywanej w "Not Gay. Sex between Straight White Man". Spektakl jest próbą zmierzenia się ze stereotypem „prawdziwego mężczyzny” w celu ukazania wielu wariantów męskości. Co za tym idzie: przekraczania granic stereotypu i ponownego definiowania tożsamości męskiej, widzianej w szerszym aspekcie i nie wykluczającej postaw odbiegających od wyuczonej normy. Szukamy odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób zostawić mężczyznom w przestrzeni publicznej nieformalne prawo do przejawów czułości czy sentymentalizmu, bez obawy o bycie posądzonym o śmieszność, czy bycie narażonym na słuchanie krytycznych uwag o niemęskim zachowaniu. W czasie procesu twórczego nad spektaklem artyści wrócili do własnych doświadczeń i wspomnień. Wypreparowali z pamięci, dyskursu, obserwacji materiał ruchowy związany z dotykiem, czułością, ale także przejawami emocjonalnej bliskości, obecnymi pomiędzy mężczyznami w koleżeńskich relacjach i poddali go osobliwości. Zderzali ze sobą różne sceny, które pozwoliły im na przeprowadzenie diagnozy nad męskimi sposobami kreowania bliskości emocjonalnej i intymności. Performerzy skupiają się na sytuacjach, w których w obawie przez wykluczeniem i przekroczeniem granic normatywności, mężczyźni wyrzekają się pewnych gestów i zachowań. Czy nienacechowany negatywnie bromance w naszym społeczeństwie jest możliwy?
Dominik Więcek − tancerz Polskiego Teatru Tańca w Poznaniu. Ukończył Wydział Teatru Tańca w Bytomiu – Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie. Był stypendystą Folkwang Universität der Ku?nste w Essen. Występował m.in. w spektaklach Jerzego Stuhra, Radosława Rychcika, tańczył w choreografiach Jensa van Daele, Giorgii Maddammy, Idana Cohena, Eryka Makohona, Sylwii Hefczyńskiej-Lewandowksiej i Jacka Łumińskiego. Jego autorskie solo „Złota rybka” nagrodzono podczas SoloDuo International Dance Festival w Budapeszcie oraz w Konkursie Choreograficznym "3…2...1... TANIEC!" 2016. Solo "Dominique" w choreografii Macieja Kuźmińskiego było wielokrotnie wyróżniane na krajowych oraz międzynarodowych festiwalach.
Michał Przybyła − tancerz Polskiego Teatru Tańca w Poznaniu, choreograf, dyplomowany instruktor tańca jazzowego. Studiuje w Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi na kierunku taniec, specjalność: tancerz-choreograf. Był solistą Częstochowskiego Teatru Tańca, tancerzem Teatru V6 w Łodzi, choreografem grupy Urban Movement w Łodzi. Jest absolwentem programu „Dance Journey” w Izraelu, był stażystą w Kibbutz Contemporary Dance Company w Izraelu oraz uczestnikiem 7. edycji i finalistą 8. edycji programu „You Can Dance”. Szkolił się u takich nauczycieli i choreografów, jak: Thierry Verger, Luciano Di Natale, Julia Spiesser, Lukas McFarlane, NappyTabs, Diana Matos, Matthew Tseng, Jonathan Huor, Katarzyna Kizior, Karolina Kroczak, Paweł Michno, Iwona Olszowska.
06.05.2019, godzina: 17.00 i 20:30, Teatr Kana, bilety: 20 zł